تاریخ حیرت انگیز گل های رز باغچه ، سرنوشت گیاهان گلدار در دوره انقراض دایناسورها چه بود؟ - وبلاگ تجهیزات شبکه

به گزارش وبلاگ تجهیزات شبکه، حیات کره زمین شاهد تغییرات بزرگ و سهمناکی در طول زمان بوده است. اگرچه موجوداتی مانند دایناسورها، نتوانستند از این تغییرات دوران خود جان به در ببرند، اما آنژیوسپرم ها یا گیاهان گل دار، جور دیگری عمل کردند.

به گزارش وبلاگ تجهیزات شبکه و به نقل از ساینس الرت، اگر 66 میلیون سال پیش به آسمان نگاه می کردید، ممکن بود برای کسری از ثانیه، نور درخشانی مانند یک سیارک به مقدار یک کوه را ببینید که در جو می سوزد و به زمین برخورد می نماید.

اگر به نحوی از ضربه اولیه جان به در می بردید، باید می ماندید و در ویرانی ها برای بقا کوشش می کردید. طوفان های آتش ، مگاسونامی، و یخبندانی که ماه ها تا سال ها به طول می انجامد. سلطنت 180 میلیون ساله دایناسورهای غیر پرنده در یک چشم به هم زدن به سرانجام رسید، و بعلاوه حداقل 75 درصد از گونه های دیگر این سیاره از بین رفتند.

در پی این رویداد که به عنوان انقراض جمعی کرتاسه-پالئوژن (K-Pg) شناخته می گردد، طلوع تازهی برای زمین پدیدار شد. زیست بوم ها دوباره برگشتند، اما حیات ساکن در آن ها متفاوت بود.

بسیاری از گونه های آن دوره را فقط می توان در موزه دید، اما اگر از موزه بیرون بیایید و گل های رز باغچه را بو کنید، در حضور دودمانی باستانی خواهید بود که در خاکستر کرتاسه-پالئوژن (K-Pg) شکوفا شده اند. اگرچه گونه های زنده گل رز همان گونه های مشترک زمین با تیرانوسوروس رکس نیستند، اصل و نسب آنها (خانواده Rosaceae) ده ها میلیون سال قبل از برخورد سیارک به وجود آمدند. گل رز از این نظر یک دودمان نه چندان غیر معمول آنژیوسپرم (گیاه گل دار) است. فسیل ها و تجزیه و تحلیل های ژنتیکی نشان می دهند که اکثریت قریب به اتفاق خانواده های آنژیوسپرم از قبل از برخورد سیارک وجود داشته اند.

اجداد ارکیده های زینتی، خانواده های ماگنولیا و گل ساعتی، خانواده های علف و سیب زمینی، خانواده مینای دارویی و خانواده نعناع همگی زمین را با دایناسورها شریک بوده اند. در واقع، تکامل انفجاری آنژیوسپرم ها به حدود 290000 گونه امروزی ممکن است در کرتاسه-پالئوژن تسهیل شده باشد.

فسیل ها در منطقه ها مختلف روایت های مختلفی از رویدادها را بیان می نمایند. هنگام برخورد سیارک، گردش آنژیوسپرم (از بین رفتن گونه ها و تتازه حیات) در آمازون و کاهش حشرات گیاهخوار در آمریکای شمالی گیاهانی را که به عنوان غذا مصرف می شدند، از بین برد. با این حال، منطقه ها دیگری مانند پاتاگونیا، هیچ الگویی را نشان نمی دهند.

مطالعه ای در سال 2015 با تجزیه و تحلیل فسیل های آنژیوسپرم از 257 جنس (خانواده ها معمولا شامل چندین جنس هستند) نشان داد که کرتاسه-پالئوژن تاثیر کمی بر وسعت انقراض دارد، اما تعمیم این نتیجه در میان 13000 جنس آنژیوسپرم سخت است.

دو دانشمند از دانشگاه ملی مکزیک، رویکرد تازهی را برای حل این سردرگمی در مطالعه ای که اخیرا در Biology Letters منتشر شد، در پیش گرفتند. آن ها شجره خانوادگی بزرگ آنژیوسپرم را که در تحقیقات قبلی در توالی های جهش DNA از 33000 تا 73000 گونه ترسیم شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. اگرچه این شجره نامه ها شامل گونه های منقرض نشده اند، شکل آن ها حاوی سرنخ هایی درباره چگونگی تغییر نرخ های انقراض در طول زمان است.

نرخ انقراض یک گروه، در این مورد آنژیوسپرم ها، را می توان با استفاده از مدل های ریاضی تخمین زد. محققان در این مورد، سن اجداد کهن را با تخمین هایی بر اساس آنچه در خصوص فرآیند تکامل می دانیم، مقایسه کردند. بعلاوه تعداد گونه های یک شجره خانوادگی را با تخمین هایی از مدت زمان لازم برای تکامل یک گونه تازه مقایسه کردند.

بیشتر بخوانید:

• نورهای مرموز در آسمان مراکش پیش از وقوع زلزله! | این نورها از زلزله خبر می دهند؟

این مدل های زمانی نشان می دهد که مثلا در طول یک میلیون سال، نرخ انقراض چگونه در طول زمان تغییر می نماید. این مدل به محققان یاری کرد تا دوره های زمانی را که نرخ انقراض بالایی داشتند شناسایی نمایند. بعلاوه زمان هایی را نشان داد که در آن تغییرات عمده در ایجاد و تنوع گونه ها اتفاق افتاده و یا یک رویداد انقراض دسته جمعی اتفاق افتاده است. این نشان می دهد که شواهد DNA تا چه مقدار از این یافته ها پشتیبانی می نماید.

بر اساس یافته های محققان به نظر می رسد نرخ انقراض در 140-240 میلیون سال گذشته به طور قابل ملاحظه ای ثابت بوده است. این یافته نشان می دهد که آنژیوسپرم ها در طول صدها میلیون سال چقدر انعطاف پذیر بوده اند. البته نمی توان شواهد فسیلی را نادیده گرفت که نشان می دهد بسیاری از گونه های آنژیوسپرم از بین رفته اند.